Parkeer de wagen aan de “église st. Jacques” van Polleur. De oudste delen hiervan gaan terug tot de 15de eeuw. De semi-helicoïdale (halfgedraaide) vorm van de toren is opmerkelijk. De wandeling wordt volledig aangegeven door rode rechthoekjes met een wit blokje. Het eerste vind je bij het zeshoekige bordje van de “Route des Sources”.

De straatnamen in het dorp herinneren aan gesneuvelde oorlogshelden en verzetsstrijders, maar de baan die je de dorpskern uitleidt, verwijst naar het "Congrès de Polleur", dat plaatsvond op 16 september 1789 in het kasteel van Franchimont, waar de wandeling later nog passeert. Het was op initiatief van een plaatselijk advocaat, Laurent-François Dethier dat de vier "bans" van het markiezaat Franchimont dit "Congrès" samenriepen om een eigen versie van de "Verklaring van de Rechten van de Mens en van de Burger" te ondertekenen, uit pure bewondering voor het origineel dat enkele maanden daarvoor in de Verenigde Staten van Amerika het daglicht had gezien.

 

De pijltjes leiden je de dorpskern uit en over de asfaltbaan, omhoog richting autostrade. Bij het kruis op het kleine heuveltje aan de rechterkant neem je het boswegje om een stukje af te snijden en zo weer op dezelfde baan uit te komen. Even naar rechts en onder de brug door om de autostrade te passeren. Probeer het geluid weg te denken, de komende panorama’s maken het echt de moeite waard.

 

Na de brug is het linksaf de veldweg in. Wat verderop gaat het naar rechts en krijgen de bordjes de extra vermelding “aller”. Dit doet je al vermoeden dat je hier straks terugkomt om dan de bordjes “retour” te volgen.

 

Je wandelt tussen de weilanden door en zo krijg je na enkele heuvelruggetjes reeds een voorproefje van de mooie vergezichten die deze wandeling in petto heeft: recht voor je ligt het zogenaamde “venster van Theux”. De term "venster" wordt door geologen gebruikt om een heel specifiek verschijnsel aan te duiden: Miljoenen jaren geleden schoven hier twee aardplaten over elkaar. Vervolgens deed de erosie zijn werk, zodat de bovenste plaat langzaamaan afkalfde en verdween. Op deze manier onstond de depressie in het landschap en ook een zicht op de daarondergelegen laag, een "venster" dus. Bij de aanleg van de autostrade kregen geologen de kans om de aardlagen zelf te onderzoeken en zo heeft men het bewijs kunnen leveren van dit eerder zeldzaam natuurfenomeen.

 

Uiteindelijk draait de veldweg naar rechts en via een smal en oud heirbaantje klim je nog wat hoger om zo op een bredere heirbaan uit te komen, waar je naar rechts gaat. Deze wegen maakten deel uit van een oud Romeins wegennet. Het wordt nu even steil, maar boven aangekomen, word je beloond met een zicht op het gehuchtje Fays en zijn ossenbloedrode kasteeltje. Het gehucht Fays dankt zijn naam aan het latijnse woord « fagni », wat « beukenland » betekent. Het kasteel dateert uit de 18de eeuw en was het bezit van een rijke textielfamilie.

 

De veldweg komt uit op een hoogplateau, waar je naar links gaat. Hier heeft de wind vrij spel, maar je krijgt ook een 360° blik op de omgeving. Op geen enkele andere wandeling in de streek kan je zo ver kijken.

 

Uiteindelijk splitst het pad. Je kiest het rechtse veldweggetje omlaag en zo daal je helemaal af tot in het gehucht Sassort. De pijltjes leiden je even over een asfaltbaan en wat verder, richting "Theux" en "Franchimont" linksaf, een klein eindje over een grotere weg.

Gelukkig kan je even verderop alweer naar links om zo naar het kasteel van Franchimont te klimmen. Een bezoek is de moeite waard, vooral omwille van het spectaculaire uitzicht vanuit de donjon en de indrukwekkende kazematten (ondergronds verdedigingsstelsel). De grondvesten van deze burcht dateren uit de 11de eeuw en ze werd in de daaropvolgende eeuwen herhaaldelijk versterkt en nooit veroverd. De reden waarom ze vandaag een ruïne is, is dat ze genationaliseerd werd ten tijde van de Napoleontische overheersing en door zijn nieuwe eigenaar als steengroeve gebruikt...

 

Dit is ook het moment om even te pauzeren op het mooie terras van de "Basserie de Franchimont" met zicht op het kasteel. Daarna terug naar beneden via de trap. De bordjes sturen je links het bos in en nu daal je langzaam af met de Hoëgne klaterend onder je in de vallei. Aangekomen bij de bosrand volg je niet verder het pad, maar word je via een draaipoortje recht de wei in geloodst. Naargelang het seizoen doorkruis je zo een  weiland, akker en/of maïsveld... Let goed op de bordjes! Je bevindt je nu letterlijk in het “venster van Theux”, waar je aan het begin van de wandeling uitzicht op had. Kijk af en toe eens achterom om van het landschap te genieten. Nog een tweede poortje door om de volgende wei over te steken en dan is het even zoeken naar een laatste poortje om de weiden weer te verlaten. Dit staat een beetje verscholen in het groen van een dubbele haag, waar we tussendoor moeten.

 

En zo beginnen we opnieuw aan een lange klim (maar niet al te steil), door wei en bos, door Sasserotte en dan omhoog over een veldweg, die nadien overgaat in dezelfde heirbaan van daarstraks, tot aan het punt waar de wandeling zich opsplitste. Tussen de weiden door wandel je opnieuw richting autostrade, maar daar aangekomen ga je rechts i.p.v. links om zo onder het gigantische viaduct door te wandelen.

 

Vooraleer opnieuw naar je auto te gaan, kan je in de dorpskern van Polleur nog even naar de “vieux pont” over de Hoëgne gaan kijken. Een eerste brug werd hier gebouwd door de Romeinen als onderdeel voor hun heirbaan Trier-Luik-Tongeren. Hier wordt tweejaarlijks « la fête du coucou » gehouden (het koekoeksfeest).

Lang geleden dwaalde er door het nabijgelegen woud van Staneux een gevaarlijk monster. De mannen van Polleur besloten op een dag om met vereende krachten het monster onschadelijk te maken en trokken het woud in. De jongst gehuwde van het dorp verkoos echter om de strijd te voeren in het bed van zijn kersverse bruid... De mannen overwonnen het monster dat er uit zag als een centaur: Half vrouw, half paard en met een leeuwenstaart. Terug in het dorp rekenden ze daarna af met hun asociale dorpsgenoot door hem een lesje te leren: Vanop de brug gooiden ze de jonge bruidegom in de Hoëgne. Deze legende, die terug gaat tot minstens de 15de eeuw, is uitgegroeid tot een volkstraditie waarbij ieder jaar op folkloristische wijze wordt gevochten